حواسمان باشد....

از عاشورا درس بگيريم

از عَلَمِ عباس درس بگيريم

از چادر خاكي زينب درس بگيريم

حسين(ع) خودش را فدا كرد تا به ما درس آزادگي بدهد،

عباس(ع) خودش را فدا كرد تا به ما درس ايثار بدهد،

زينب (س) خودش را فدا كرد تا به ما درس دين بدهد.

حسين(ع) در وسط ميدان جنگ،

نماز را اول وقت مي‌خواند.

زينب در وسط ميدان جنگ،

در سخت‌ترين شرايط،

حجاب خود را حفظ مي‌كند.

عباس(ع) در اوج تشنگي و سختي، فرزند رسول الله را از ياد نمي‌برد.

علي‌اكبر(ع) براي پيكار با دشمن،

چندين مرتبه....

مشتاقانه از فرزند رسول الله درخواست ميدان مي‌كند.

حُرِّ رياحي يك لحظه واقع گرايانه فكر مي‌كند...

و راه حق را پيدا مي‌كند.

حداقل سه هزار نفر ديگر آن روز بودند!!

ولي...

حُب دنيا چشم دلشان را كور كرده بود،

حُب پست و مقام نمي‌گذاشت حقيقت را ببينند.

امروز......

حواسمان باشد....

آيا ما جزء 72 يار حسينيم؟

يا جزء آن سه هزار نفر ديگر؟؟

حواسمان باشد....

آيا حافظ چادر خاكي زينب هستيم؟

يا با كمال افتخار آن را كنار زده‌ايم؟؟

آيا تمايلات خود را ارجحيت مي‌دهيم يا تمايلات دين را؟؟

آيا به خاطر حس زيبايي دوستي خودمان،

چادر زينب را كنار زده‌ايم؟

يا به خاطر دين آن را حفظ كرده‌ايم؟؟

آيا وقت اذان از نماز خود محافظت مي‌كنيم؟

حواسمان باشد....

همه نعمت‌هاي اين دنيا ابزار است،

 ابزار رسيدن به خدا...

دانشگاه، ابزار رسيدن به خداست

كار، ابزار رسيدن به خداست

پول، ابزار رسيدن به خداست

فرزند، ابزار رسيدن به خداست�

و هركدام در اين راه، قداستي دارد...

حواسمان باشد....

اين قداست را از بين نبريم

و اين ابزارها را وسيله‌اي براي پيمودن مسير شيطان قرار ندهيم.